اقتصاد روبه احتضار

حرکت در این مسیر و سودای توسعه در سرپروراندن بدون توجه کافی و وافی به زیرساخت های موجود و عدم استفاده بهینه از درآمدهای نفتی و به خدمت گرفتن آن در تولید و صادرات و همچنین خلق ایده های جدید موجب شد تا تنها برنامه های توسعه ای بر روی کاغذ نمود پیدا کند و در واقعیت شاهد مصداق عینی آن نباشیم.

به جرات می توان گفت که اقتصاد ایران تنها در دهه چهل دوران طلایی خود را سپری کرد و پس از و با آغاز دهه پنجاه وفور درآمدهای نفتی ایران تنها به میراث خوار منابع طبیعی تبدیل شود و تکیه بیش از اندازه بر این نوع درآمد موجب شد که کشور نتواند راه توسعه ای را درپیش گیرد. بطوریکه وفور درآمدهای نفتی اگر به طور صحیح و مناسب در خدمت تولید و صادرات و اشتغالزایی  قرار می گرفت و ما را تنها به واردکننده و مصرف گرا تبدیل نمی کرد امروز بحث برسر برنامه های توسعه ای نه بر روی کاغذ بلکه به واقعیتی انکار ناپذیر تبدیل می شد.

لاجرم اقتصاد در حال احتضار کشور با سیاست های اشتباهی که دردولت های قبل به کار گرفته شد تنها با فرجام برجام به روزهای خوش نخواهد رسید هر چند برجام می توانست مقدمه ای برای خروج از اضطرار باشد اما به کارگیری سیاست های غیر اصولی و ناکارآمد و بی توجهی به امر مهم تولید و صادرات، اشتغالزایی و توجه به ارزش آفرینان، وجودفساد و رانت، بی میلی به بخش خصوصی، فربه شدن بدنه دولت ها و هزار چرایی دیگر  باعث می شود که ما همان جایی بایستیم که سالها قبل تر در آن ایستاده بودیم. همه اینها در حالیست که گرفتاری هایی فراتر از اندیشیدن به برنامه های توسعه ای گریبانگیر وضع فعلی است. ورشکستگی بانک ها، بحران در صندوق های بازنشستگی، بیکاری بسیاری از فارغ التحصیلان که مبادی ورودی دانشگاه ها بسیار برای آنان فراخ است!، فساد و رانت، تعطیلی بسیاری از کارخانجات، واردات بیش از اندازه و … اینها نمونه های بارز از دردهای فعلی اقتصاد بیمار کشور است که در یک برنامه بلند مدت و با بکارگیری برنامه های اصولی و مدیریت صحیح باید بدان ها پرداخت.

تا پایان دولت یازدهم چندماهی بیشتر باقی نمانده و تلاش این دولت برای به ثمر رسیدن برجام و اجرای بعضی از برنامه های اقتصادی و مهار تورم و رکود افسار گسیخته کارنامه نسبتا قابل قبولی را پیش روی دولتمردان تدبیر و امید گذاشت. اما باید توجه داشت که نیل به توسعه و اجرای دقیق آن برای دولت های آتی عزمی جزم و راسخ می خواهد که دولت ها تنها نباید به کارنامه کوتاه مدت خود دلخوش باشند و در طی کردن این مسیر سنگلاخی باید سعی بر این داشته باشند که موانع را یکی پس از دیگری از بین ببرند نه اینکه بر روی همین مسیر و به پشتوانه درآمدهای نفتی به حرکت ادامه دهند.