بهتر است به جای پرداختن به علل غیرواقعی، به ریشه یابی عمیق تر بپردازند و مهم تر از همه، به این دو سوال پاسخ دهند که چرا از مردم فاصله گرفته اند و راه های کاستن از این فاصله چیست؟
به گزارش
افق تازه؛ عصرایران به نکته نگاری بعد از انتخابات پرداخته است :
دو اشتباه خطرناک
دو اشتباه خطرناک در حال انجام است: از یک سو، برخی حامیان روحانی، در حال تحقیر رقیب شکست خورده در انتخابات هستند و از سوی دیگر، برخی از هواداران رئیسی در حال خط و نشان کشیدن برای اکثریت و تخطئه انتخابات هستند. اولی را بیشتر در شبکه های اجتماعی می بینیم و دومی را در برخی رسانه های تندروی جریان اصولگرا.
چرا می گوییم این روند اشتباه و خطرناک است؟ چون مردم را در برابر هم قرار می دهد، جامعه را دو قطبی می کند و تخم کینه می پاشد.
قطعاً هر دو طرف تحلیل های خاص خود را دارند که باید هم ارائه شود ولی یادمان نرود که هر چه می گوییم و می نویسیم یا حتی در شبکه های اجتماعی بازنشر می کنیم، در چارچوب منطق باشد.
لحن معتدل روحانی
اولین کنفرانس مطبوعاتی رئیس جمهور روحانی بعد از پیروزی که با لحن معتدل او همراه بود، نشان داد که او به خوبی بر عبور از دوره رقابت ها واقف است و می داند که باید 4 سال، رئیس جمهور همه مردم ایران و رقبایش باشد.کشور بیش از هر زمان دیگری به آرامش و همدلی نیاز دارد
دروغ های بی هزینه!
هر چند روحانی در کنفرانس مطبوعاتی اش گفت که دروغ ها و تهمت هایی که در جریان انتخابات توسط رقبا گفته شد را پیگیری قضایی نخواهد کرد و البته از منظر یک رئیس جمهور، تصمیم درستی است اما واقعیت این است که برخی افراد، حجم دروغ سازی را به حدی رسانده اند که نه تنها رئیس جمهور تخریب می شود که اخلاقات جامعه در خطر است.
به عنوان مثال، در حالی که در کل سند 2030، حتی یک بار هم کلمه خودارضایی و همجنسگرایی وجود ندارد و اساساً این سند درباره چنین موضوعاتی نیست، عده ای در تیراژ میلیونی، شب نامه توزیع کردند و در مناطق روستایی و مذهبی نشین پخش کردند و مدعی شدند که این دولت بنا دارد به بچه های شما در مدارس خودارضایی و همجنس بازی آموزش دهد!
یا اخیراً فایلی از یکی از نمایندگان جریان دلواپس در مجلس بیرون آمده که مدعی است روحانی نمی خواست انتخابات را برگزار کند و حتی رهبر انقلاب نیز در سخنرانی عمومی شان بیان داشتند که "هیات از عدم برگزاری انتخابات"! و حال آن که در هیچ سخنرانی رهبری درباره انتخابات اخیر، چنین چیزی مطرح نشده و آقایان حتی به رهبری نیز دروغ می بندند.
آیا این حجم از دروغ و بی اخلاقی، جای نگرانی و تعقیب ندارد ولو این که رئیس جمهور شخصاً نخواهد ورود کند؟
دروغ گفتن در جامعه باید هزینه داشته باشد.
عذرخواهی از روستاییان و مردم مناطق محروم
کسانی که می گفتند مردم روستاها و مناطق محروم، فریب شعار افزایش یارانه ها را خواهند خورد، یک عذرخواهی بزرگ به آنها بدهکارند چرا که بیشتر روستاییان و مردم مناطق محروم برغم وعده های مالی عجیب و غریب، اندیشه را بر شکم ترجیح و نشان دادند که بسیار می فهمند و قدرت تحلیل دارند.
این، البته مسؤولیت دولت روحانی در برابر آنها را بیشتر می کند. باید به این مردم نجیب بیشتر خدمت کرد.
دلواپسی جدید: اصلا چه معنایی دارد همه مردم در انتخابات شرکت کنند؟!
برخی جریان های دلواپس در روزهای اخیر شروع کرده اند به تشکیک در خصوص لزوم مشارکت بالای مردم در انتخابات. مثلاً یکی شان با توجه به نتایج انتخابات ریاست جمهوری -که مطلوب شان نبوده- نوشته است که اعتراف می کنم دلیل تاکیدات رهبری برای حضور حداکثری در انتخابات را نمی فهمم.
علت این که اینان متوجه فلسفه سخنان رهبری نمی شوند این است که رهبری فراجناحی و ملی به موضوع می نگرند و می دانند که انتخابات پرشکوه، ضامن امنیت ایران است و حتی تصریح می کنند که اگر کسی با انقلاب و جمهوری اسلامی هم نیست ولی ایران را دوست دارد، در انتخابات شرکت کند.
در مقابل، دلواپسان، برغم ادعای ولایتمداری، با نگاه تنگ نظرانه جناحی به انتخابات نگاه می کنند و آن را تا جایی قابل احترام می دانند که نام خودشان از صندوق ها بیرون بیاید!
چرا شکست خوردیم؟
اصولگرایان در حال واکاوی علل شکست خود در انتخابات هستند. مثلاً یکی می گوید از به جای قالیباف رئیسی انصراف می داد، اتفاق دیگری می افتاد، آن دیگر می نویسد چون دولت 3.5 سال کار کرده ولی رئیسی فقط 40 روز تبلیغات داشت باخته است، آن یکی می گوید ما می بردیم ولی رقیب هراسی کردند و ... .
این که اصولگراها در حال بررسی علل شکست هستند، خوب است اما بهتر است به جای پرداختن به علل غیرواقعی، به ریشه یابی عمیق تر بپردازند و مهم تر از همه، به این دو سوال پاسخ دهند که چرا از مردم فاصله گرفته اند و راه های کاستن از این فاصله چیست؟
کاملاً بدون شرح!
آقای حداد عادل گفته است یکی از علل پیروزی روحانی در انتخابات این بود که 4 سال صدا و سیما را در اختیار داشته است!
